مهر است ماه مه من کرامتش
عشق است آسمان دلم چون شهامتش
درویش روزگار گدایی کند چو روز و شب
با اقتدار سلطنتم بین صلابتش
این شوکت خدایی من از برای یار
او دلکش است داده مرا استقامتش
عهدی ببندم و ثبتش کنم به روزگار
با او قیام کرده چو قامت به قامتش
این عهد من همه زندگی بود
از ماه مهر رسد مهر او کرامتش
دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد
جفای نفس نگر آتشی چو دم باشد
اسیر خویش چو گشتم مرا خلاصی نیست
نود قدم چو روم سوی یار یار در صدم باشد
هزار توبه شکستم ولی امید من جاری است
چو خوب می نگرم عکس من بدم باشد
نگار گشته ز من ناامید و من خسته
حشم چو رود غصه چون خدم باشد
عطش فزون شده از جام خالی می
دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد
الا یا ایهاالساقی چو مستم مست مستم کن
دلم را از جفا پر کن به مسجد سرپرستم کن
دمی با سرخوشان باشم دمی با دلکشان گردم
مرا حیران تر از هردم به زاری هرچه پستم کن
ز هر سو دشمنان خنجر زهرجا دوستان دشنه
چو مرگم در رسد یارم بکش دستی و هستم کن
بده جام مرا اکنون که لب خشکیده گردیده
ولی زنجیر عشقت را به گردن ، پا و دستم کن
دلم لبریز از خون شد ز هجران اشک می بارد
چو هشیاری شود حاصل ز اشک و خون چو مستم کن
زمان در گذر است
عبور در گذرگاه زمان با سختی و آسانی همراه است
بخشی از زمان شب است و بخشی روز
قسمتی از زمان سرما هست و قسمتی گرما
مرور زمان یعنی پایان یک داستان و آغاز یک ماجرا
خود را برای مرور زمان آماده کنیم
من یار چو خواهم با ناز بخواهم
از هم الف و یا با راز بخواهم
دل برده نگاهش با آه جگرسوز
جان با طرب و رقص چون ساز بخواهم
مستی من مست دائم شده با شور
تکرار رهی شعر آواز بخواهم
ای گلرخ زیبا ای یار وفادار
بوسم کن و مستم کن تا ناز بخواهم
ازاده شدم من آزاد ز هر قید
دلداده حق گشتم و همراز بخواهم
یا رب به دلم نور رخت جلوه مستان
مستم بکن از باده و چون باز بخواهم